Bestaat de psychiatrie nog als ze het euthanasievertoog omarmt? Dat is de verontrustende vraag die Abe Geldhof zich luidop stelt.
Deze praktijk en dit vertoog worden gestut door een aantal clichés: zo zou de patiënt recht op zelfbeschikking hebben, en dus op euthanasie; euthanasie zou minder erg zijn dan suïcide; de hulpverlener die vragen stelt bij het aanbod van de ‘genadedood’ zou paternalistisch zijn, of ‘therapeutisch hardnekkig’; een goedkeuring op een euthanasieverzoek zou mensen terug energie kunnen geven om verder te leven.
Maar welke impliciete aannames gaan daarin schuil en wat is de plaats van suggestie in deze praktijk?
Wat zegt het over onze tijd met zijn medische blik op psychisch lijden en zijn probleemoplossingsparadigma dat net vandaag de ‘uitzichtloosheid’ en ‘ondraaglijkheid’ van psychisch lijden geobjectiveerd en het radicaal beëindigen van het lijden genormaliseerd worden? Wat wordt miskend in een ‘humanistisch’ discours dat, eerder dan de patiënt ‘vrijheid’ en ‘zelfbeschikkingsrecht’ te verlenen, hem vooral diens laatste barrière tegen de zelfdestructie ontneemt?
