Kristiaan Plasmans is een psychiater die zich inzet voor de opleiding van assistent-psychiaters. Bovendien is hij medestichter van de vzw MindCare. Deze vzw zet zich in voor de bevordering van de toegankelijkheid van de ambulante geestelijke gezondheidszorg. Ook is Kristiaan tewerk gesteld in het Psychiatrisch Ziekenhuis Bethaniënhuis. Hier biedt hij psychische zorg voor en na de bevalling.
Verder is hij auteur van het boek “De intuïtie van de psychiater”. Aan de hand van dit boek wil hij ons aansporen om een kritische blik te werpen op de evolutie van de psychiatrie die dreigt te ontmenselijken.
1. Wanneer voelde jij je het laatst kwetsbaar?
Ik vind dit op zich een bijzondere vraag omdat ze moeilijk naar de letter te beantwoorden is. Ik voel me vaak kwetsbaar zowel in mijn privé als professionele leven, en ik vind het uiten van kwetsbaarheid zeker een teken van mentale kracht eerder dan ik ze associeer met zwakheid. Maar kwetsbaarheid verschijnt in relaties waar men zich veilig voelt en vertrouwt zich moeilijk toe aan de wijde wereld. Soms kan een interview een heel intiem karakter hebben en lijkt het op een therapeutisch gesprek waar je toehoorder van gemaakt wordt. Op deze ogenblikken overvalt de kwetsbaarheid de geïnterviewde vanuit het verhaal en de manier waarop de interviewer dit beluistert. Dit is volgens mij een mes dat aan twee kanten snijdt. Beiden worden geraakt in dit intiem moment en zo is het ook vaak in therapeutische sessies. Misschien zijn goede therapeutische sessies daarom alleen maar mogelijk bij kwetsbare therapeuten en is het daarom als therapeut ook belangrijk hierover bewust opener te communiceren met patiënten.
2. Als je een ding mocht veranderen in de GGZ wat zou dat zijn?
Ik zou psychotherapie voor iedereen toegankelijk maken. Ik denk dat wanneer mensen met een psychische kwetsbaarheid de tijd krijgen om op verhaal te komen en er continuïteit zou zijn in dit zorgverhaal de sector een heel ander gelaat zou vertonen.
3. Welke patiënt/hulpverlener is je bijgebleven?
Ik heb wel vaker de ervaring gehad dat ik voor een sessie het verhaal van de patiënt een beetje uit het oog verloren was en dat wanneer de patiënt de sessie binnenkomt, zijn gelaat, zijn presentie, de uitstraling en de eerste woorden, alles terugbrengt. Alles valt op zijn plek. Ik ben dan ook elke dag heel dankbaar om al deze voor mij even belangrijke verhalen te mogen beluisteren. De dialoog met onze collega’s is hierbij onontbeerlijk. Ze zijn een steun en toeverlaat. Ik kreeg wel een bijzonder gevoel toen een patiënte van in mijn opleiding, die in die periode uitermate depressief functioneerde me na vele jaren liet weten dat het nu zeer goed met haar ging en dat ze een gelukkig leefde met haar man en kinderen.
4. Waar vind jij rust?
Ik vind rust op de fiets, bij mijn gezin, op de wandeling met mijn trouwe labrador, en in de vele boeken die ik verslind.
5. Hoe gaat het met je eigen zelfbeeld?
Dat gaat een beetje op en af, maar met de jaren en de gelaatsgroeven die erbij komen wordt het steeds steviger en stabieler.
6. Welke tips heb jij voor anderen in de GGZ?
Focus op kwaliteit van de hulpverleningsrelatie, maak tijd (en psychische ruimte) voor patiënten, wees respectvol en streef gelijkwaardigheid na in deze relatie, probeer het contact te verdiepen door aandacht te geven aan gevoelde betekenissen, werk op maat en aan de thema’s die voor de patiënt belangrijk zijn, wees creatief en doe af en toe eens iets zots met je patiënten.
Wil je meer weten over Kristiaan? Klik dan hier.
