Gert Remans schrijft over het onrecht dat hem is aangedaan. Hij zwijgt niet langer in de hoop dat verandering in de GGZ zich opdringt.
Gert wil samen bouwen aan een samenleving waar zorg geen gevangenis is. Mensen in psychische nood verdienen veiligheid en menselijkheid, geen isolatie en verwerping. Hij doorbreekt zijn stilzwijgen, hij wil geen medelijden, hij hoopt dat zijn verhaal kan inspireren.
Nergens een plek om te leven
Ik sprong van een brug. Niet omdat ik wilde sterven, maar omdat ik nergens nog een plek vond om te leven. Wat me daar bracht, was geen toeval. Het was het gevolg van een systeem dat me keer op keer liet vallen:
- de psychiatrie die niet luisterde
- de politie die me wantrouwde
- de instellingen die isoleerden in plaats van te beschermen
Niet beschermd, wel weggestopt
Ik vroeg om hulp. Ik kreeg dwang. Ik vroeg om erkenning. Ik werd bestempeld. Ik vroeg om menselijkheid. Ik kreeg controle, medicatie en muren. Wat psychische kwetsbaarheid ondraaglijk maakt, is niet alleen de pijn. Het is het gevoel dat je niets meer mag zijn behalve een dossier. Dat je stem niets meer weegt. Dat je bestaan wordt gezien als gevaar in plaats van als roep om nabijheid. Ik overleefde de sprong. Ik brak bijna al mijn botten.
Van slachtoffer naar patiënt
Ik belde de politie omdat ik me onveilig voelde in mijn eigen woning. Er was sprake van een mogelijke bedreiging. In plaats van mijn verhaal serieus te nemen, werd mijn melding afgedaan als een teken van verwarring of instabiliteit. Ik werd onder dwang overgebracht naar de psychiatrie. Niet als slachtoffer van een misdrijf, maar als probleem dat moest worden weggewerkt. Deze omkering van slachtoffer tot patiënt heeft me diep getekend. Ik voelde me niet gehoord, niet beschermd, niet geloofd.
Isolatie versus foltering
De aangeboden veiligheid voelde als straf, vernedering en totale eenzaamheid. Uren, dagen, in een kale isoleercel, zonder klokken, zonder stem, zonder aanraking. Niet weten wanneer het stopt, wie beslist, of iemand me nog ziet als mens. Alleen zijn met je angst, je pijn, je kwetsbaarheid zonder troost, zonder uitleg. Het heeft iets in mij gebroken dat moeilijk te herstellen is: mijn vertrouwen. Vertrouwen in zorg. In hulpverleners. In mezelf. Naar huis zonder diagnose, opvolging en zonder behandelde trauma’s, dat was een grote medische fout. Twee jaar later pleegde ik zelfmoord in Genua (Italië). Drie weken coma, operaties en zes maanden revalidatie volgden.
Wie zorg biedt moet ook zorg dragen voor de gevolgen van dwang
Ik begrijp dat crisissituaties moeilijk zijn. Veiligheid moet voorop staan. Maar wat ik meemaakte, ging niet over veiligheid. Het ging over macht, controle en onmacht. Het trauma van opgesloten worden terwijl je al volledig ontredderd bent, blijft nazinderen. Zelfs jaren later. Het duikt op in nachtmerries, in plotselinge paniek, in mijn hart dat op tilt slaat als een deur achter me sluit. Wie trauma wil behandelen, mag geen nieuw trauma veroorzaken. Wie zorg biedt, moet ook zorg dragen voor de gevolgen van dwang. Dit erkennen is het begin van herstel.
De psychiaters zagen een diagnose, de politie zag overlast.
Niemand zag een mens in nood. Nu draag ik de fysieke littekens van een systeem dat emotionele pijn met macht beantwoorde. Het is niet de psychose die me deed springen van een brug. Het is wat er níet gebeurde in de psychiatrie en ordehandhaving: luisteren, respect, bescherming en opvolging. Ik ben voor het leven invalide, ben medisch afgekeurd in mijn job als touringcarchauffeur. Mijn rechter been is verlamd door mijn ruggenwervels die gebroken waren en mijn rechter enkel is blijvend verbrijzeld.
Ik hoop dat mijn verhaal een bijdrage levert aan de noodzaak en de urgentie om te blijven vechten voor verandering in de geestelijke gezondheidszorg. Zoals Brenda Froyen dat heeft gedaan. Haar overlijden heeft mij diep geraakt. Ze verlegde stenen in een rivier en zal blijvend een boegbeeld zijn voor velen.
Reageren op dit ervaringsverhaal kan rechtstreeks aan het adres van Gert Remans via iedereencontent@gmail.com
Meer lezen over Brenda Froyen en haar inzet voor een humanere ggz kan via deze link
Mocht je na het lezen van deze blog nood hebben aan een gesprek?
Reacties: