Gert Remans wil samen bouwen aan een samenleving waar zorg geen gevangenis is. Mensen in psychische nood verdienen veiligheid en menselijkheid, geen isolatie en verwerping.
Gert doorbreekt zijn stilzwijgen, hij wil geen medelijden, hij hoopt dat zijn verhaal kan inspireren.
Meer dan een defect in het brein
Wanneer mensen horen dat iemand een psychose heeft gehad, denken ze vaak aan een hersenziekte of een chemisch probleem dat met medicijnen behandeld moet worden. Voor mij was het veel meer. Het was geen willekeurige uitval van mijn brein, maar een directe reactie op constante spanning en dreiging die ik voelde. Voor mij was het veel complexer. Mijn psychoses kwamen voort uit diepe emoties en onverwerkte ervaringen uit angst en trauma en niet zomaar uit een defect in mijn brein.
Waarheid versus waanzin
Mijn eerste psychose ontstond uit een angstige gebeurtenis. Zonder diagnose noch opvolging bracht het me bij een suïcidepoging. Ik leefde in constante spanning; alles voelde bedreigend. Blikken van anderen, geluiden op straat, mijn eigen gedachten, alles leek tegen me. Mijn brein stond op scherp en verloor het vermogen om de werkelijkheid goed te filteren. Angst nam de overhand en maakte dat ik grip verloor. Tijdens mijn psychoses was vluchten vaak de enige uitweg. Iedere dag voelde als een strijd tussen de harde werkelijkheid en de waanzin in mijn hoofd. Mijn geest probeerde te overleven in een wereld die ik niet meer vertrouwde. Een wereld waarin angst en onverwerkt trauma voortdurend op de loer lagen. Zo intens en ontwrichtend kan een psychose zijn. Dan is er nood aan veiligheid, begrip en steun.
Psychose als menselijke reactie op diepe angst of trauma
De tweede psychose was het gevolg van trauma dat ik nooit had verwerkt. Oude pijn kwam plots terug in beelden, stemmen en overtuigingen die ik niet kon onderscheiden van het hier en nu. Tijdens deze periode was ik ervan overtuigd dat een hersenchip van Elon Musk mijn trauma kon oplossen. Mijn brein stond in verbinding met een computer dat mijn trauma’s aan het licht bracht. Voor buitenstaanders klinkt dat misschien vreemd, maar voor mij voelde het absoluut reëel. Mijn brein probeerde op die manier grip te krijgen op de overweldigende emoties die anders onhoudbaar waren. Psychose is geen willekeurige hersenziekte. Psychose is een menselijke reactie op diepe angst of onverwerkt trauma. Psychose is een manier van het brein om betekenis te geven aan pijn die te groot is om op de gewone manier te dragen.
Psychose hoeft niet het einde te zijn
Medicatie onderdrukt tijdelijk de symptomen, maar het pakt de oorzaak, de angst, het trauma, de pijn niet aan. Mensen die dwangmedicatie krijgen, ervaren vaak machteloosheid en verlies van vertrouwen, wat de onderliggende stress juist kan vergroten. Dat betekent ook dat medicijnen alleen niet genoeg zijn. Ze kunnen rust brengen, maar ze pakken de kern van het probleem niet aan. Pas wanneer angst en trauma serieus worden genomen, ontstaat er ruimte voor echt herstel. Voor mij betekende dat veiligheid ervaren, steun zoeken, en werken aan verwerking van mijn trauma. Langzaam leerde ik dat psychose niet het einde hoefde te zijn.
Herstel is mogelijk. Het betekent niet dat alles meteen voorbij is, maar dat je stap voor stap weer vertrouwen kunt vinden in jezelf en de wereld om je heen. Door mijn angst onder ogen te zien, steun te zoeken en mijn trauma te verwerken, heb ik geleerd dat psychose kan wijzen op iets dat geheeld wil worden en dat er ruimte is voor groei, veerkracht en nieuw perspectief. Psychose is geen losstaand medisch probleem. Psychose is een menselijke reactie op menselijke pijn. Pas als we dat durven zien en erkennen, kunnen we begrip, steun en echt herstel bieden.
Tijd voor betere afstemming, meer begrip en echte samenwerking
Te vaak wordt iemand met een psychose of hevige ontregeling behandeld als verdachte in plaats van patiënt. Blauwe zwaailichten, handboeien en een kille cel versterken trauma en stigma. Voor de betrokkenen voelt het alsof de maatschappij hen dubbel straft: eerst door de ziekte, daarna door de aanpak zonder het achterliggend trauma aan te pakken. Dit laat zien hoe politie en psychiaters vaak langs elkaar heen werken: politie richt zich op veiligheid, psychiaters op zorg. Door slechte communicatie, gebrek aan kennis en beperkte samenwerking blijft hulp vaak te kort schieten met soms ernstige gevolgen voor mensen in crisis. Steeds vaker zie je initiatieven zoals mobiele crisisteams, trauma-geïnformeerde zorg en alternatieven voor isolatie. Het is nog niet perfect, maar deze ontwikkelingen geven hoop dat mensen in crisis écht gezien en geholpen worden met respect voor hun kwetsbaarheid en waardigheid.
Mensen verdienen zorg en veiligheid, niet het één of het ander!
Lees ook Omdat ik geen uitleg meer zag van Gert Remans
Reageren op dit ervaringsverhaal kan rechtstreeks aan het adres van Gert Remans via iedereencontent@gmail.com
Reacties: