Mijn psychose ontwikkelde zich eigenlijk heel geleidelijk. Ik zat op de filmacademie en zag op een gegeven moment filmacteurs in de trein

Dit werd steeds erger en ik was heel kwaad op de film-academie: ik dacht dat zij dit voor mij organiseerden. In mijn examenjaar stuurden ze mij van school. Toen ik mezelf uitschreef, ging ik er vanuit dat het zou ophouden. Ongelofelijk kwaad was ik toen dit niet gebeurde. Vanaf dat moment lag ik alleen maar in bed, begon ik stemmen te horen en dacht ik zelfs dat ik vergast werd.

Vijf maanden lang heb ik voortdurend op bed gelegen en al mijn geld er doorheen gejaagd. Mijn ouders hadden ondertussen de financiële steun al stilgezet. Ik heb nog een jaar in een boekhandel gewerkt, maar dat was eigenlijk niet te doen. 24 uur lang hoorde ik non-stop stemmen.

Ondanks die stemmen had ik het gevoel dat ik wel goed functioneerde. Tegen alle verwachtingen in werd ik ontslagen

Na die periode heb ik alleen maar op mijn kamertje gelegen. Ik hoorde constant stemmen en betaalde geen huur. Mijn huisbaas heeft me op straat gezet en ik kon terecht bij vrienden die ik al jaren niet had gesproken. Zij hadden goed door dat er iets mis was, waardoor ik zes weken vrijwillig werd opgenomen op een gesloten afdeling.

Eigenlijk had iemand van buitenaf direct moeten ingrijpen. Maar de mensen in mijn omgeving hadden niet door wat er aan de hand was en werden kwaad. Vooral omdat ze niet bekend waren met psychoses. Doordat ik verhaal had gehaald bij de filmacademie, wisten zij wel ongeveer wat er aan de hand was. Uit respect hebben zij de verantwoordelijkheid bij mij gehouden. Zij adviseerden bijvoorbeeld heel erg dat ik naar de huisarts moest gaan. Dat is heel mooi, maar daarom heeft het bij mij wel vijf jaar geduurd.

Op de gesloten afdeling voelde ik me fijn. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik serieus genomen werd

De verpleging vertelde mij dat ik moest uitrusten en dat zij alles zouden uitzoeken. Zij regelden bijvoorbeeld een nieuwe woning en belden mijn ouders op. Deze periode was ongelofelijk zwaar. Plotseling werd ik wakker uit mijn psychose. Ik moest dealen met het feit dat ik vijf jaar lang in een werkelijkheid had geleefd die er niet was. Ook was ik heel erg bang dat die psychose terug zou komen. Omdat ik niets meer had, was het eerste jaar afschuwelijk. Ik kreeg bijna heimwee naar hoe het was.

Gelukkig kreeg ik goede begeleiding en hebben mijn ouders mij er doorheen gesleurd. Na die opname had ik heel sterk het gevoel van ‘ik moet hier uit’ en greep alle zorg aan die er was.

In deze fase was het voor mij erop of eronder. Ik deed direct een aanvraag om nog af te kunnen studeren van de filmacademie. Ik werd afgewezen en was behoorlijk boos over het feit dat ik niet kon afmaken waar ik aan was begonnen. Mijn psychiater vond in eerste instantie dat ik op die manier mijn psychose opzocht, maar was ook kwaad dat ik niet mocht afstuderen.

Hij stelde voor om voor het netwerk een documentaire te maken over psychose. Het was ontzettend belangrijk dat hij mij weer een doel gaf

Ik heb alle steun gekregen om die documentaire te realiseren. Het is enorm goed geweest voor mijn herstelproces en heeft bijgedragen aan het inzicht wat er allemaal was gebeurd. Ik kan nog steeds heel erg kwaad worden als hulpverleners zeggen dat ze dingen niet aandurven. In mijn ogen betekent dit ‘vergeet het maar, ga maar in een hutje op de hei zitten, want door wat jij hebt meegemaakt ben je afgeschreven’.
Als mijn psychiater het niet had aangedurfd, dan was het nu veel minder goed met mij gegaan.

Door die film ben ik er uitgekomen. Het gaf mij zo’n kick. Toen ik merkte dat het zo goed ging, wilde ik stoppen met medicatie. Doordat ik dit allemaal had overwonnen, wilde ik die stomme pillen niet meer slikken. Je merkt op dat moment alleen de bijwerkingen en eigenlijk niet wat er door die medicatie wel goed gaat.
Ik functioneerde goed, maar had niet door dat mijn medicatie daar een rol in speelde. Je hebt alleen door dat je slecht slaapt en niet stil kan zitten.

In overleg met mijn psychiater heb ik, achteraf gezien, idioot snel mijn medicatie afgebouwd. Het voelde alsof al mijn emoties in een ballon hadden gezeten en dat die ballon ineens klapte

Langzaam afbouwen is veel beter, omdat je dan pas merkt wat die medicatie al die tijd heeft gedaan. Allerlei dingen waar ik last van had, kwamen weer terug. Voor mij was het wel erg belangrijk dat al mijn gevoelens weer terugkwamen. Daarvoor werd alles afgevlakt. Van de cognitieve gedragstherapie heb ik onwijs veel geleerd. Door die therapie zag ik wat er gebeurde en kreeg ik meer controle.

Het is link om te te snel te stoppen: vier de vijf mensen krijgt weer een psychose. Sinds ik helemaal gestopt ben met medicatie ben ik veel minder stabiel. Ik heb nu meer pieken en dalen. Door geluk en de juiste behandeling zie ik een stijgende lijn. Ik ben blij dat ik deze weloverwogen beslissing heb gemaakt.

Verloren Jaren  Gebaseerd op eigen ervaringen, film van Bas.
Trauma en Psychose  Deze mini-documentaire is gemaakt door Bas, in samenwerking met de onderzoekers van de Treating Trauma in Psychosis Study (T.TIP).