Vraag

Beste,

Is het een idee om mee te gaan in een psychose en zo proberen hulp in te schakelen?

Mijn partner denkt dat er een echte ik is (die hij mist en doodgraag ziet) en een pseudo ik (die hij wantrouwt en waarvan hij weg moet).

Kan ik hierin meegaan en zeggen dat ik zijn hulp nodig heb om die pseudo ik weg te krijgen? En zo samen hulp zoeken? (Want hij krijgt geen hulp, heeft geen ziektebesef.)

Alvast bedankt!

Antwoord

Beste,

Als ik je verhaal goed begrijp, leeft je partner met een overtuiging en interpretatie, die niet met de werkelijkheid overeenkomt zoals jij en de anderen rondom hem die ervaren. Bovendien vindt hij dit merkbaar niet fijn, vermoedelijk stresserend.

Wat me opvalt in je verhaal, is dat je partner je wel in vertrouwen neemt, aangezien hij deze belevingen wel met je durft te delen. Dat op zich is heel waardevol. Tegelijk is er voor jou vermoedelijk niet erg veel ruimte om zijn overtuiging voorzichtig in twijfel te trekken of bij te sturen. Op zich is het vaak ook niet de meest effectieve aanpak om daarin radicaal tegen te spreken. Het is ook niet absoluut verkeerd van een stukje in zijn verhaal mee te gaan, al kan een wat meer neutrale "niet-wetende" houding natuurlijk ook helpen, en vormt dat op zich zelf ook al een voorzichtig corrigerende spiegel.

Je toont in ieder geval een mooie betrokkenheid door verbinding te blijven proberen zoeken, waardoor hij zich zich misschien toch ook minder alleen zal voelen, en inderdaad meer hulp kan toelaten, ongeacht het inzicht of niet.

Op lange termijn zien we immers vooral dat mensen met een ontspoorde achterdocht nog het meeste steun ervaren als je hen laat voelen dat je goed kan begrijpen dat ze erg veel stress ervaren. Dan focus je niet zozeer op 'de absolute waarheid', maar wel op de onderlinge relatie en de steun die je wil bieden en koesteren. En ook wel op de gedeelde realiteit die jullie samen voelen, namelijk die van een verhoogde stress. Hoe meer mensen je bovendien kan vinden en betrekken die op zo een zelfde manier hun steun kunnen laten voelen, hoe meer hij misschien toch enige bijsturing en gedeelde realiteit zal kunnen toelaten.

Als je vanuit die gedeelde stresservaring een link kan leggen naar de hulpverlening (in eerste instantie de huisarts, maar het kan natuurlijk ook een eerstelijnspsycholoog of psychiater zijn), en hij zich daar ook een stuk kan gehoord voelen, kan dat het begin zijn van de weg naar herstel.

Ik wens je alvast veel geduld en moed om je partner zo te omringen.

Wim Simons

Wim is behandelend en beleidspsychiater in de VZW St. Annendael in Diest. Samen met de multidisciplinaire teams binnen en buiten het ziekenhuis probeert hij voortdurend in een verbindende en evenwaardige open dialoog te gaan met mensen met ernstige psychiatrische problemen én hun betrokkenen. Om samen te werken aan hun herstel.