Kristien Spooren is schrijfster en podiumdichter. Ze deelt haar emoties via poëtisch proza.
Gewichtloos
Liefste A.,
We gaan een loodzwaar weekend in. Hoe bitter, dat woord, terwijl jij gewichtloos bent. Soms denk ik dat je op wolken leeft. Dat troost me, want een wolk is vast heel zacht om op te liggen. Je ligt al een hele tijd. Ik neem je in mijn armen en wieg je, zo van:
Poppemieke, denkt goed na, ‘k deel met u m’n chocola. Is het koud of is het warm, slapen mag je in m’n arm. En je wiegje wordt gezet ied’re avond langs m’n bed. En je wiegje wordt gezet, ied’re avond langs m’n bed.
Het is een oud lied, ik moet altijd een beetje huilen als ik het hoor. Misschien moet jij ook huilen, dan kunnen we samen rivieren huilen om in te zwemmen, want water doet geen pijn aan een lichaam, het aait alleen een beetje. We blazen dan samen belletjes, of ik blaas voor twee, nu jij beademd wordt. (En straks niet meer.)
Verbonden
Ik heb je naam op een papier geschreven, tientallen keren, en dan al die namen verbonden met elkaar. Je kronkelt nu door elkaar op mijn papier, al die jij’s, je bent een wegenkaart. Ik strijk mijn duim langs je letters, wandel met wijs- en middelvinger om te zoeken waar je bent. Op Facebook scroll ik uren door je tijdlijn. Ik kijk naar foto’s, lees je berichten om je terug wat levender te zien. Het laatste dateert van begin april, je postte een foto van een omaatje op een skateboard, een kapot omaatje, ze droeg een stok op dat skateboard. Voel jij je ook zo?
Ik ging vanmorgen naar mijn dramatherapeut. Ik vertelde over je. Zei dat ik slecht en goed nieuws had, haatte dat ik jou slecht nieuws noemde. Vind je dat erg, dat ik over je vertel? Wil je liever een volledige zin in plaats van alleen maar een onderwerp zijn? Of wil je liever helemaal niet zijn? Kunnen we nog van je vragen dat je vecht? Ik weet niet eens wat vechten in deze context nog betekent. Wil je het, dat vechten zonder handleiding?
Droom
Soms droom ik van je. Hoe je daar ligt, met allemaal draden die net zo ingewikkeld zijn als het monster in je hoofd, in mijn hoofd, in alle hoofden van te veel jonge vrouwen die geloven dat ze niet mogen bestaan. In mijn dromen doe je dan je ogen open. Je lacht, met een mond die te breed voor je gezicht is geworden. Ik wil je knuffelen, zachtjes, dat ik je botten niet breek. Soms droom ik dat je danst, in de bergen, zoals Heidi, en dat je dan versgebakken brood eet met kaas, en melk van de geiten drinkt. Misschien wil je wel onder een uier gaan hangen, is dat het soort kindertijd waar je naar verlangt.
Wanneer zie ik je terug? We moeten samen schrijven, brieven, gedichten, lange teksten die gaan over het leven en dat we eigenlijk allebei niet weten wat dat is. Ik zal wel eerst schrijven, als jij nog te moe bent.
Wil jij weten hoe je kan omgaan met je emoties? Neem dan zeker eens een kijkje op deze blog.
Reacties: