In haar memoire Morgen ben ik een leeuw neemt Lauveng ons niet alleen mee naar de gesloten wereld van de psychiatrie met zijn isoleercellen, handboeien en dwangbuizen, maar laat ze ons ook binnen in een eigen wereld waarvan bijna niemand weet hoe die er werkelijk uitziet. Het is een wereld van doodsangst, verwarring en machteloosheid, waarin agressieve ratten en kwijlende wolven constant op de loer liggen. Waar stemmen je dwingen in jezelf te snijden, het behang van de muren te eten en waar je langzaam jezelf en je taal kwijtraakt, zodat je onverstaanbaar wordt voor de buitenwereld omdat je alleen nog in codes kunt spreken.
Morgen ben ik een leeuw is een uitzonderlijk, krachtig en hoopvol verhaal. Zonder iets te verbloemen en met veel gevoel voor humor laat Lauveng – als psychologe én patiënte – zien hoe zij met wilskracht en koppigheid, gesteund door haar moeder en zus die nooit de hoop opgaven, het onmogelijke wist te bereiken: ze vond haar woorden en leven terug.
