Psychiater Jim van Os studeerde, leerde en ‘deed’ psychiatrie in verschillende landen, waaronder Frankrijk, Engeland, Indonesië en Casablanca. Het viel hem op dat psychose in elk land weer anders werd gedefinieerd, gediagnosticeerd én zelfs behandeld.
Wat was nu de juiste visie? Het heersende beeld in Engeland, in Frankrijk, of in Nederland?
Tijdens zijn zoektocht kwam Jim in contact met een groep zeer actieve ervaringsdeskundigen op het gebied van psychose. Samen zetten zij een panel op waarin psychiaters, psychologen, onderzoekers en patiënten met elkaar in gesprek gingen over allerlei thema’s. Het leverde boeiende resultaten op:
“Als je goed ging doorvragen en luisteren naar de mensen die het zelf hadden meegemaakt, en als je goed kijkt naar wat de wetenschap erover zegt, dan kwam je er op uit dat de labels, namen en criteria die mensen leren in de opleiding, een soort cultuur vormen die weliswaar zekerheid lijkt te bieden voor de professional, maar helemaal niet matcht met de ervaringen van mensen en hoe het met ze gaat.”
Bekijk het interview waarin Jim vertelt over oude en nieuwe psychiatrie, hoop, vertrouwen en anders nadenken over diagnosen, behandeling én herstel.
Opname symposium bij Hogeschool Inholland
Interviewer: Hans-Jan Kuiper
Audio-visueel technicus: Pieter van Parreeren
Ik heb in het boek Julia van Hanneke Joosten beginnen lezen. Het valt mij op dat Hanneke blijkbaar nooit het liedje PRIVATE DANCER van Tina Turner gehoord heeft. Waarom dringt zij aan dat Julia gaat werken als ze graag een PRIVATE DANCER wil zijn. Zijn we in de psychiatrie niet bezig met gedrag te willen corrigeren van mensen die in opstand komen tegen de rol die hen wordt opgedrongen? Wat verstaan we onder werken en waarvoor willen we mensen betalen? Is het toenemend aantal vrijwilligerswerk dat in België uitgevoerd wordt geen indicatie dat mensen zich wel degelijk willen engageren en recht hebben op een soldij aan boord van het ruimteschip dat onze wereld geworden is? Alles wat we rondom ons zien is toch man made en dus kunnen we de wereld zien als een schip dat we samen gebouwd hebben en we enkel moeten beter organiseren om iedereen een geborgen plek aan boord te kunnen geven.
Beste André, als moeder heb ik er alles aan gedaan om Julia’s droom om danseres te worden te ondersteunen. Zij mocht vier maal per week naar haar geliefde dansschool. Echter om toegelaten te worden tot de gewenste dansacademie had Julia naast danstalent een Havo-diploma nodig. Toen zij niet langer naar school wilde gaan heb ik haar voor de keuze gesteld, of je gaat naar school of je gaat werken. Hoe zeer ik de dromen van mijn kinderen ook wil steunen, ik wil ze ook leren hun verantwoordelijkheid te nemen. Pas veel later kwam ik er achter wat er met Julia aan de hand was en waarom zij bepaalde keuzes niet wilde of wellicht niet kón maken. Hartelijke groet, Hanneke