Wie ben jij?

Mijn naam is Monique Timmermans en ik ben 44 jaar oud. Ik ben getrouwd met een lieve man en moeder van twee mooie dochters. Ik werk als secretaresse.

Waarom had jij een hulpverlener nodig?

Sinds 2008 ben ik psychiatrisch patiënt met als hoofddiagnose psychosegevoeligheid en complexe PTSS. Drie jaar geleden heb ik een succesvolle traumabehandeling gehad. Momenteel ben ik met de laatste stap bezig van mijn herstel, het afbouwen van antipsychotica.

Mijn hulpverleners haakten volledig af toen ik vertelde dat ik de medicatie wou afbouwen. Ze waren ervan overtuigd dat een psychosegevoeligheid iets is dat helemaal niet overgaat. Persoonlijk denk ik dat er verschillende redenen zijn waardoor iemand psychosegevoelig kan zijn. Bij mij waren trauma’s de oorzaak, maar ik heb deze verwerkt. Mijn idee is dat als je trauma’s echt goed verwerkt, dat je de psychosegevoeligheid ook kan normaliseren. Het idee dat ik door mijn psychosegevoeligheid nooit kan herstellen, vind ik uitzichtloos. Gelukkig kon ik met mijn afbouwwens wel bij mijn huisarts terecht, ook al had zij geen expertise op dat gebied.

Wie was deze hulpverlener?

De hulpverlener die voor mij het verschil maakte was mijn huisarts. Zij was degene die me 12 jaar geleden doorstuurde naar een psychiater omdat ze (terecht) vond dat ik verward was. Zij heeft mij op mijn kwetsbaarst gezien. Toch was juist ook zij degene die als enige professional geloofde in mijn herstel.

Hoe heeft deze jou geholpen?

Ze heeft mij voornamelijk geholpen door te vertrouwen op mijn zelfkennis en te geloven in mij. Ikzelf heb gedurende mijn ziekte en herstel verschillende hulpverleners gekend. Ze deden allemaal hun best en droegen hun steentje bij, maar dankzij deze hulpverlener is het proces rond. Dat is wat ik er zo mooi aan vind. Mijn huisarts steunde mij gedurende het heftige afkickproces. Zij had makkelijk zichzelf kunnen verschuilen achter het feit dat dit niet binnen haar takenpakket viel, maar binnen het takenpakket van de geestelijke gezondheidszorg. Maar ze koos er gelukkig voor om mij wel te ondersteunen omdat ze in mij geloofde en dat vind ik heel fijn.

Wat wil je hem/haar persoonlijk laten weten?

Ik ben gedurende het afkicken boos bij haar geweest omdat ik me in de steek gelaten voelde door de geestelijke gezondheidszorg. Ook heb ik bij haar gehuild omdat ik me zo ellendig en ziek voelde. Ik heb zeker niet altijd haar adviezen ter harte genomen. Toch bleef ze steeds hetzelfde. Ze oordeelde niet, maar bood steun. Toen ik begon te twijfelen of ik het afkicken wel zou volhouden, gaf zij me de kracht om door te zetten. Ik heb heel veel respect voor wat ze gedaan heeft. Daarom verdient ze het om in de bloemetjes gezet te worden.