Leen schreef cursiefjes over haar herstel na psychose met als ondertoon eat, pray, love. Op een unieke manier licht ze telkens een tipje van de sluier. We volgen haar schrijfsels de komende periode op de voet.  In deel 2 krijgt vier als maar meer betekenis…

Ik hoor het mijn mama nog zeggen

Finn heeft alles afgewogen en in de plastic kommetjes gedaan die ik hem had aangeraden. Bloem, boter en suiker. De eieren heeft hij wijselijk in het eierdoosje laten zitten. Mijn zoon is meer vooruitziend dan ik. Bij mij lagen de eieren gegarandeerd los op het aanrecht, met alle mogelijke risico’s die daaraan verbonden zijn. Iets fragiels heeft een veilige ondergrond nodig, dat is de logica zelve. Dat weet zelfs het kleinste kind. Mijn zelfbewuste tiener heeft het hier even mooi gedemonstreerd voor mij en omdat we allebei een visueel geheugen hebben, blijft dit beeld ons zeker bij. De vier delen staan klaar om vermengd te worden. Nog even de kruimeldief bovenhalen om wat gemors weg te nemen. Proper werken heet dat. Ik hoor het mijn mama nog zo zeggen.

Balans, balans, balans en zuivering

Als een ei dat van het aanrecht gevallen is, ben ik opengespat, de dag dat zij uit het leven stapte. 23 september 2016. Ik voelde helemaal niks. Blanco. Mijn gedachten daarentegen…
Zo snel mogelijk evenwicht vinden. Balans, balans, balans en zuivering, dat was van belang. De vier windstreken, de vier jaargetijden. Als meneer Vivaldi daar wat mee kon, ik ook! Vier was een hoeveelheid die ik aankon, dacht ik. De vier elementen aarde, water, lucht en vuur, daar zou ik me op baseren. Die had ik nodig om deze totale onbalans weer in evenwicht te brengen. Daarmee zou ik alles oplossen. Dat er chaos en geknetter was in mijn hoofd, dat had ik niet eens opgemerkt. Ik had alles perfect onder controle vond ik en ik ging maar door.

Dat ik de vaste grond onder mijn voeten kwijt was, besefte ik niet

Vierentwintig uur op vierentwintig. Letterlijk alle huisraad heb ik buiten gesleurd. Ik zou yin en yang vinden. Over feng shui had ik nooit echt iets gelezen maar dat hoefde ook niet, ik verstond het zo ook wel. Dat Bob Dylan net de Nobelprijs voor literatuur had gewonnen, dat had mama nog moeten meemaken. Zie je wel dat muziek en literatuur hand in hand gaan! Mijn gekoesterde exemplaar van Cynthia Voight’s boek ‘Onder de blote hemel’ had ik opgestookt. Het hoorde allemaal bij het grotere plan. Ik zou me nooit nog thuisloos voelen want ik was onze thuis aan het herscheppen. Vuur hoort bij de vier elementen dus dat zat al snor. De champagneglazen die in de tuin aan diggelen lagen onder de blote hemel, dat deerde niet. Het septemberzonlicht weerkaatste erop en je kon regenboogjes zien in de regendruppels die er op zaten. Je moest het wel willen zien natuurlijk.
Lucht, alles had lucht nodig. Op mijn blote voeten, dag en nacht. De aarde wilde ik voelen. Dat ik de vaste grond onder mijn voeten kwijt was, besefte ik niet. Wat mama gedaan had evenmin. Drie weken heb ik zo rond gedoold……

Wordt vervolgd… 

Heb je het eerste deel gemist? Lees hier De pot op ’t vier (deel 1)

Koop via deze link Ik was een druppel van Leen Baeyens

Reageren kan met een mail aan Leen Baeyens via enbadiel@hotmail.com