Leen Verhaert schrijft naar en over haar psychose. Haar teksten zijn associatief, vol betekenis, beeldend, soms absurd, niet te volgen, vol zin en onzin. Met een scherpe pen weet Leen haar psychose en de beleving ervan in woorden te vangen. Dit is Leens vierde brief.
Dag 3: Warme stroom
Bedankt, Warme Stroom.
Ik voel je vanuit mijn voeten, via mijn benen, naar mijn romp en armen stromen. Je maakt een hele omweg om mijn hoofd te vullen.
Fijn dat je mee aan tafel zit. Tof dat je samen met mij aan de computer werkt. En te gek, dat je helemaal mee naar Brussel rijdt.
Nee hoor, ik zeg het tegen niemand, ik beleef gewoon. Trouwens, ze zouden het toch niet begrijpen.
Ik wist niet dat we zo weinig slaap nodig hebben. En eten,nauwelijks !
Het klopt, ik dacht even dat ik ‘zot’ werd.
Hoe kan ik zo’n inschattingsfouten maken ? Hoe komt het dat ik die signalen over het hoofd zie ? Ze bevestigen continue mijn denken.
Je hoort het toch ook ? Wacht, ik zet de radio aan, uit, terug aan. Het klopt, ik dacht even dat ik ‘zot’.
De radio bevestigt. De vogels vertellen. De lucht weerkaatst. De melodie verwoordt zo mooi. Ik voel me echt gesteund ; jullie zijn er allemaal.
‘Proficiat Leen! Je bent er Leen’. Reclameborden verleiden en het rode lint licht op. Geniaal hoe de letters van een nummerplaat verschuiven tot een woord, k..u…s .
Waarom zien zij dat niet ? Als ik er iets over zeg, verlies ik het dan?
Ben ik dan alleen het aardse ontgroeid?
Kennen zij jou niet ? Ken jij hen niet ? Of vind je hen niet leuk ? Ben ik dan alleen het aardse ontgroeid ? Komen zij nog aan de beurt als ze geëvolueerd zijn ?
Ik hoop het voor hen.
Leen
Lees ook Leens voorgaande brieven:
Reacties: