Main content

Ik leerde hem kennen in de zomer van 2014. Hij had net een opname in het ziekenhuis achter de rug, en was er nog helemaal niet goed aan toe. Nog steeds kampte hij met ernstige zelfmoordgedachten en wist hij niet hoe hij de draad van zijn leven opnieuw moest oppakken. Hij was blij met mijn bezoek.

Hij raakte me door de manier waarop hij zijn best deed om niet te laten zien hoezeer hij leed. Ondanks zijn pijn, had hij zijn hele huis gepoetst omwille van mijn komst. En hoewel hij mij dat toen niet vertelde, had hij voor de koffie die hij mij aanbood, eigenlijk geen geld.

We gingen samen op pad. Het op zoek gaan naar die nieuwe weg bleek geen simpele opgave. Langzamerhand merkte ik, hoe hij er in slaagde meer en meer zichzelf te kunnen laten zien.

Maar het werd me meer en meer duidelijk dat hij na jarenlange psychiatrie eigenlijk niet meer wist wie hij was

Ik merkte hoe hij meer en meer op zoek ging naar een diagnose. ‘Zou het kunnen dat ik psychotisch ben, Caroline?’, vroeg hij. ‘Misschien ben ik wel bipolair, dat kan verklaren waarom ik maar zo blijf schommelen.’
Elke week weer vroeg hij me wat er met hem scheelde, en iedere week probeerde ik hem te laten zien hoeveel mooie kanten hij had, die hij zelf niet meer zag.

We hadden het over stigma en herstel

En hoe dat oordeel van andere mensen enorm in de weg kan staan om je pad weer terug te vinden in het leven. Of soms ook het oordeel wat je jezelf op legt. Wanneer je genoeg hebt gehoord dat je er niet bij hoort, ga je dat immers meestal ook zelf geloven. En wanneer je het zelf genoeg gelooft, ga je je er ook naar gedragen.

We hebben lang gezocht naar een manier waarop hij weer kon zien wat hem juist zo’n prachtig mens maakte. Gek genoeg vonden we ons antwoord op een plaats waar ik het nooit had verwacht. Op kantoor. Bij de psychiater. Na een lang testonderzoek. Zijn diagnose.

Hij heeft een fantastische psychiater

Zo één die perfect weet hoe ze mensen weer energie kan geven. En dat het niet helpt mensen te vertellen wat ze allemaal niet meer kunnen. Dat het niet helpt om etiketten op je hoofd te krijgen geplakt. Hoewel er drie diagnoses uit het onderzoek kwamen – bovenop die vierde diagnose die hij al kreeg toen hij veertien was – besprak ze er niet één.

Toen we wegliepen uit het kantoor van de dokter, vertelde hij me dat hij wat teleurgesteld was. Hij zei me dat hij had gehoopt vandaag eindelijk te weten wat er nu precies mis met hem was. De psychiater had hem in het hele uur dat we samen zaten, geen enkele van zijn diagnoses meegedeeld maar wél gesproken over zijn mogelijkheden. Wat verklaarde nu waarom hij het zo moeilijk had? Hij zei dat hij had gehoopt op een antwoord. Hij moest vanavond naar zijn vader bellen en hem uitleggen wat er met hem aan de hand was. Maar hij had het gevoel dat hij niet wist wat hij hem moest vertellen.

Er volgde toen een lang gesprek over kwetsbaarheid

Samen schreven we op een briefje zijn diagnose. Een steuntje in de rug voor het telefoontje naar zijn vader. Op het briefje schreven we echter niet wat hij zou terugvinden in de handboeken van de psychiatrie. We stonden – net als in het kantoor van de psychiater – stil bij mogelijkheden. Niet dat hij een persoonlijkheidsstoornis had, wél dat hij moest opletten dat hij zichzelf niet volledig wegcijfert om graag gezien te worden door andere mensen. En dat hij minder vaak last zou hebben van leegte, als hij zou oefenen om tegen anderen te zeggen wanneer hij verdriet had, of boos was.

Onderweg naar huis, stelde ik me de vraag of we niet allemaal wat last hebben van zijn diagnose. Doen we niet allemaal onwijs ons best om graag gezien te worden?

Heb jij het ook zo moeilijk om jezelf goed genoeg te vinden? Om niet je eigen grootste criticus te zijn. Opnieuw diezelfde conclusie: we zijn allemaal kwetsbaar.

En onze enige opdracht in het leven is om te leren hoe we met die kwetsbaarheid moeten leren omgaan

Niet door deze ondanks alles te proberen te verstoppen, maar net door heel goed te weten waaruit ze bestaat, en te leren hoe je je kan wapenen tegen de valkuilen hiervan. Want eigenlijk waren zijn diagnoses niet meer dan dat: valkuilen van waar hij goed in was. Sinds die zomer in 2014 leerde ik hem kennen als een man die iets wilde betekenen voor anderen, voor iemand wilde zorgen.

Ik sprak hem woensdag opnieuw. Hij had zijn briefje nog steeds bij zich. En hij vertelde me waar hij goed in was, en waar hij op moest gaan letten in de toekomst. Hij vroeg me of ik hem daarbij wilde helpen.

En ik voelde aan álles, dat zijn herstelproces in gang was gezet

Op zijn briefje stonden zijn vier diagnoses in zijn woorden, zijn nieuwe mogelijkheden. Zijn krachtige kwetsbaarheid. En hij vertelde mij dat hij niet meer wil veranderen, dat hij wou omarmen wie hij was.
Hij voelde zich opnieuw verbonden.


Caroline Thierfeldt is psychiatrisch verpleegkundige.

Deze blog werd eerder gepubliceerd op psychosenet.nl.

photo credit: Einkauf via photopin (license)
  • Deel deze pagina:

Reacties:

    1. Ik herken je verhalen heel goed. Helaas heb ik zelf meegemaakt dat ik in mijn jaargesprek te horen kreeg van mijn leiding gevende dat zij vond dat ik veel harder moest worden en het protocol veel meer moest naleven, handhaven en niets kon met mijn warme kant. Tja daar sta je dan met je goede gedrag….

  1. Veel dank voor dit stuk,hoopgevend,blijft toch een zoektocht naar mensen zoals caroline en zo’n psychiater,soms lijkt het zoeken naar een speld in een hooiberg….

    1. Hé Rona, ik hoop dat we samen mogen bouwen aan een wereld waar je die hoopverleners meer en meer mag tegen komen! Bedankt voor je reactie – we vechten met je mee!

    1. Hé we zijn kwartiermakers met een missie he, herstelvuurtjes planten… Of het nu is in Gent, Genk, Oostende of in hoofden van mensen 😉 Thanks 🙂

  2. Hoi Caroline, mooi geschreven!
    En nu ik lees dat ‘Niet door deze ondanks alles te proberen te verstoppen, maar net door heel goed te weten waaruit ze bestaat, en te leren hoe je je kan wapenen tegen de valkuilen hiervan. Want eigenlijk waren zijn diagnoses niet meer dan dat: valkuilen van waar hij goed in was. Sinds die zomer in 2014 leerde ik hem kennen als een man die iets wilde betekenen voor anderen, voor iemand wilde zorgen.’
    In deze zin staat volgens mij de essentie waar het in Herstelondersteunende zorg over HOORT TE GAAN!
    Dank voor je mooie blog.
    Ik zeg in voorlichtingen over herstel altijd dat ik mijn forse dwang heb weten om te buigen in een kwaliteit. En mensen met dwang zijn over het algemeen ontzettende doorzetters, een kwaliteit dus. Ik heb, juist door dwang, geleerd dat ook ik een doorzetter ben, die deze kwaliteit alleen jaren in ‘een verkeerde’ richting inzette!. Nu heb ik de juiste richting gevonden.
    Hartelijke groeten, maurice

  3. Wat mooi, Maurice! En zo is het helemaal! Niet veranderen, maar je eigen krachten terugvinden.. 🙂 en zoals je zegt, helemaal geen makkelijk proces, maar zo mooi om te zien als mensen die weg in zichzelf weet kunnen vinden! Je doet super werk Maurice!!

  4. Mooi gezegd caroline
    Eenmaal je de weg naar binnen hebt gevonden weet je hoe je met je valkuilen moet leren omgaan.
    Door situaties die je mee maakt krijg je steeds meer inzichten en weet zich de volgende keer sterker en sneller uit te geraken.
    Bedankt dat jij mij dat hebt doen laten in zien. Maar goed dat er mensen zijn zoals jullie.. die ons terug even op het juiste pad zetten en wij zorgen dat de weg verder rechtdoor bewandeld word.

  5. Heel mooi geschreven. Ik snak naar de tijd dat deze gedachtegang en handelswijze gemeengoed wordt. Al zal ik zelf dan wel met pensioen zijn. Tot dan probeer ik uit te dragen wat het ook voor jezelf betekenen kan als je zo in het werk staat. Ook zelf ontdek je dan je valkuilen maar ook je krachten.

  6. Bedankt dat je dit mocht delen. Ik had ook zo’n psychiater. De dame leerde me te kijken naar mijn valkuilen, maar vooral naar hoe en wanneer ik me goed voel, en boven alles, te praten over hoe het met me gaat en niet alles te verbergen achter een lachend gezicht en vrolijk gepraat. Ik weet mijn diagnoses niet eens meer, ze zijn ook niet belangrijk (behalve die ene waar ik echt medicatie voor nodig heb).
    Ik ben wie ik ben door mijn verleden, mijn heden, en door wie ik wil zijn.

  7. Ontroerend en zinnig stukje, heb er veel aan! Wil in de nabije toekomst de POH-GGZ -cursus gaan doen en deze info stemt me hoopvol!

  8. Mijn moeder zit sinds 2 jaar in een psychiatrische instelling er is niets meer van haar over ,ze wil niets praat niet meer en is alleen maar bang …weg is haar leven …terwijl ze zou moeten genieten van haar kleinkinderen en al het moois wat er verder nog in het leven is …maar hier moeten we het meedoen …meer kunnen ze niet !!geen mooi leven meer voor haar !!

    1. Wilma, niet leuk om te horen. Ontzettend moeilijk om als familie zo machteloos te staan. Heb je de interviews en blogs van Nanette al eens bekeken? Ik denk dat ze misschien iets voor je kunnen betekeken. Weet dat je niet alleen bent. En hé misschien wil het spreekuur van de site wel samen met je nadenken? – want je moet het hier niet mee doen, soms lijkt hoop ontzettend ver weg, maar het is hulpverleners hun plicht om samen te blijven zoeken. Veel moed!

  9. Geweldig!
    Heb pas geleden mijn “openbaring” gehad. Ikm zat opgesloten in mijn geest, besef ik nu. Wanhopig opzoek naar hulp en antwoorden. Wanhopig opzoek naar wie ik ben en wil zijn en ook stukjes gevonden, maar kon het niet vasthouden, want mijn oude, negatieve denk patronen zitten nog in mijn systeem. Die openbaring kreeg ik door schrijven, noem het een dagboek, wat me eerder nooit lukte, want ik vond schrijven altijd te confronterend, maar nu ervoer ik het anders.
    Ik zag door de woorden hoe egoïstisch ik geworden was en dat ik alleen maar bezig was met mijn geest, mijn gevoel en geen acties. Ik bedoel letterlijke acties. Want al dat denken en voelen had mij compleet afgebrand. Geen energie meer om te doen. Mijn kracht woord is: uitdagen! Geleerd van de VERS-training, maar lukte ook nooit!
    En nu ineens wel! Gedachten uitdagen (niet-helpende gedachten, naar helpende) en vooral minder denken en meer doen. Ik ben er nog niet, maar ik weet nu hoe ik het kan toepassen, nee…ik voel hoe ik het kan toepassen. Het leven is net een puzzel, je krijgt veel stukjes, ook stukjes waar je niks mee kunt, maar uiteindelijk kom je een stuk verder en zie je steeds meer wat jouw plek is in dit leven! Succes en sterkte voor alle kwetsbare vechters onder ons en degenen die de goede puzzelstukje aanreiken!

  10. Wat ontzettend mooi en troostend. Mijn zoon, heeft alleen tijd een diagnose, die hem niet verder helpt. Sinds kort kijkt hij miet meer vanuit zijn beperkingen maar vanuit zijn mogelijkheden. Het doet hem goed. Nog steeds is er leed, maar steeds meer durft hij te doen.
    Caroline , dank je wel.

  11. Mooi verhaal! Ik moest zelfs een klein beetje lachen, vanwege het positieve einde, mooi samengevat hoe herstellen kan werken. Big up!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *